Alle stukken op Gray Scale zijn gecomponeerd door Ken Vandermark, die zijn kunnen al zeer ruim tentoon heeft gespreid via jazzformaties als NRG Ensemble en zijn eigen Quintet. Toch is het nauwelijks voorstelbaar dat de negen stukken volledig waren uitgeschreven toen klarinettist Vandermark, Havard Wiik (piano) en Ingebrigt Håker Flåten (bas) gedrieën aan de slag gingen. Voor een ruim deel lijkt ieder zijn eigen interpretatie te geven van wat wellicht in grove lijnen op papier stond. Maar het is dan wel duidelijk hoe goed er naar elkaar wordt geluisterd en op elkaar gereageerd. Free Fall heeft zich ook bij de drie eerdere cds laten inspireren door zowel (Europese) improvisators als twintigste eeuwse vernieuwende componisten. Maar een overkoepelende invloed is het trio dat Jimmy Giuffre in de jaren 1960 vormde met Paul Bley en Steve Swallow. Free Fall heeft zich vernoemd naar de laatste opname van Giuffres trio, dat zocht naar een rustig soort geïmproviseerde jazz. Die inspiratie is wederom herkenbaar bij Gray Scale, zij het gelukkig niet een op een. Vaak klinkt het trio vrij, hectisch, met korte klanken van met name klarinet en piano, zoals in de eerste tracks Lividus en Grisius, maar in stukken als Incanus en Fumidus laten ze zich van een melodieuzer en lyrischer kant horen. Een jazzy swing krijgt de muziek niet echt. Wie zich afvraagt of Gray Scale nou moet worden gerubriceerd onder free jazz of modern gecomponeerd: plaats maar onder bijzondere luisterervaring.