Veel liefhebbers van het Noorse elektroakoestische improvisatiegezelschap schijnen wat ongerust te zijn geworden door het vertrek van Jarle Vespestad. Supersilents 10 laat echter horen dat zijn stuwende drums geen noodzakelijkheid zijn en dat het overgebleven drietal misschien zelfs nieuwe ontdekkingen kan doen. 10 kent een overwegend kalme, atmosferische toonzetting en een sterke nadruk op de akoestische elementen, waartoe Ståle Storløkken voor het eerst zijn vleugel bij de Supersilent-sessie binnen heeft laten rijden. De korte introductie ‘10.1’ is wat dat betreft een voorbode, met zijn ingetogen tinkelende pianoklanken en Arve Henriksens klaaglijke trompetgeluid. Track ‘10.2’ is dan het volgende statement: wederom een kort stuk muziek dat nu bestaat uit een elektronische drone en een licht industrieel aandoende brom. Dit zijn de polen waarrond de cd is opgebouwd. Enerzijds een parelend pianogeluid, gitaar (Helge Sten) en een trompet die met kleine glissandi, trillers en gestopte klank soms oosters aandoet. Anderzijds elektronische drones en knorrend gebrom waarover soms andere elektronische en akoestische klanken groeien. Zelfs als die wat heftiger zijn, is dat relatief. 10 is van een grote, kalme, wat duistere schoonheid.