De Japanse screamo/ postrock band Envy timmert al vijftien jaar aan de weg met hun epische muziek vol soundscapes en sonisch geweld. Geen wonder dat ze op hun plek zijn bij het Schotse label Rock Action Records. Net als labeloprichters Mogwai spelen ze met uitersten, van ingetogen tot oorverdovend. Envy begon als hardcoreband, maar beweegt zich tegenwoordig op het terrein van de postrock, zoals ook al te horen was op voorganger Insomniac Doze. Met Recitation heeft de band een album gemaakt waarin hun screamo roots zijn terug te horen, maar ook plaats is ingeruimd voor instrumentale passages. De plaat opent kalm, met Guidance, waarin een vrouwenstem een poëtische tekst voordraagt. Na een lange, orkestrale intro van Last hours of eternity volgt dan eindelijk de climax: de zanger schreeuwt zijn stem aan flarden en de muziek wordt bedekt met een deken van gitaargeweld. De toon is gezet. Envy gunt je steeds een korte adempauze, maar de rust blijft nooit lang. Steeds opnieuw volgt geschreeuw op spoken word, uitbarsting op kalme intro. De subtiele variaties op hetzelfde thema maken de plaat wat saai. Een dankbare onderbreking is het nummer Incomplete, een kalm gitaargetokkel halverwege het album, als het oog van de storm. De existentialistische teksten zijn vertaald in het Engels, hoewel de emotionele lading sowieso overkomt in de van woede en pijn doortrokken vocalen. De plaat eindigt zoals hij begon, met een treurige spoken word passage. Een passend einde voor een loodzware plaat, die muzikaal goed in elkaar steekt maar waar je wel voor in de stemming moet zijn.