Met loden schoenen en even zware oren slepen we ons richting cdspeler voor de confrontatie met PAS. Want geef toe, de voortekenen zijn onheilspellend: een lelijke hoes die nog overschaduwd wordt door een draak van een groepsnaam (Post Abortion Stress) en fotos die het midden houden tussen een theeceremonie voor junkies en een opleiding knuffeltherapie voor maatschappelijk werkers uit het academiejaar 1968-1969. Eén van de leden heeft trouwens Vomit als bijnaam. We geven niet op en leren dat we dit allemaal niet te ernstig moeten nemen, en dat abortus staat voor ongewenst door de maatschappij. Zelfs de term dark ambient staat plompverloren in de perstekst. Misschien is het beter om op veilig te spelen en de term experimenteel te verkiezen? De bronnen van PAS zijn vooral akoestisch, al duikt hier en daar wat ecologische en betaalbare elektronica op. Het lijkt alsof flarden van akoestische oorsprong worden vervormd en in loops omgezet. Een paar regels hoger hadden we ook stemtherapie moeten vermelden, want telkens wanneer we een goeie vibe (en die zijn er, echt waar) ontwaren in de muziek van PAS, wordt de sfeer verstoord door duidelijk geïmproviseerde vals rituele gezangen. Mogen we daarom zo vrij zijn om PAS eerder onder te brengen in onze afdeling Misbruik Van Het Recht Op Zelfexpressie dan in onze muziekcollectie?