Het donkere, met een dreigende ijsberg versierde hoesje van het debuutalbum van het Noorse Nordagust zette ons enigszins op het verkeerde been. We dachten dat het om stevig doordenderend zwart metaal zou gaan, maar in de plaats daarvan krijgen we deuntjes voorgeschoteld die wat weg hebben van Roxy Music in een depressieve bui. De tien stukken op In The Mist Of Morning hebben veel meer te maken met progrock zoals Barclay James Harvest die in zijn gloriedagen maakte dan met om het even welke zwartheid. Atmosferische muziek is het wel, de fjorden branden zich meteen een geest in onze hersenen. We zijn ervan overtuigd dat net zovelen dit oubollige symfonische moeilijkdoenerij zullen vinden, en ergens hebben ze wel gelijk. Al zullen diezelfde luisteraars het behoorlijk poppy aandoende gevoel die Nordagust oproept, dan weer helemaal niet weten te pruimen. Het is dan ook niet het seizoen. Appels en peren van vorig jaar, een ver verleden gedrenkt in drakkars en ander Vikinggedoe, Nordagust lust er pap van, maar ze vergist zich van tijdperk. Met zes zijn ze en ze doen hun best om ruimte te laten voor elkaar, zodat we ze alle zes eens horen. Zo sober gaan ze te werk. Het zijn wereldwinkelplunderaars, die met zachte hand een vrouw smeken om ze te mogen aanranden, een vuurtje vragend om een hut in de fik te steken, met een bus biowortelsap in hun kont.