Op de valreep ontvingen we een digitale promo voor de derde plaat van Ultraphallus uit Luik. En omdat we voorganger The Clever te pruimen vonden – al was de plaat iets minder dan het debuut Lungville – konden we aan de verleiding niet weerstaan om het album snel op een schijfje te branden en ernaar te luisteren. We zijn te oud of te verwend om naar onze computer te luisteren, bij ons is het omgekeerd: de computer hoort naar ons te luisteren. Officieel komt de plaat pas eind januari uit, op Riot Season dan nog, de gelukkige thuis van onder meer Black Boned Angel, Hey Colossus en Shit And Shine. We worden meteen, zoals we ook van dit kwartet hadden verwacht, van onze sokken geblazen. Opener Pathological Freemind Verse is noiserock van een zeer goed jaar, waarin alles perfect zit en waarvan we denken: als deze lijn wordt voortgezet hebben we hier een superalbum in handen. Xavier Dubois, onbetwist leider van het kwartet en ook actief in of als Jesus Is My Son, Yermo, Dolph Lundgren en als soloartiest, heeft echter een zeer kronkelige geest. Heavy rock mag dan al eens de boventoon voeren, blazers zijn welkom in Cinghiale, trage paranoia mag ook al eens (Indians Love Rain) en naar het einde toe van de plaat gaat Ultraphallus op de dronetoer. De coherentie lijkt soms wat zoek en we hebben de indruk dat we hier en daar het einde van een song missen. En toch, stilaan snappen we waar deze band naar toe wil, en besluiten dat Snowberry Hagan een groeiplaatje met toekomst zal blijken te zijn.