Net als voorgaande albums van Hisato Higuchi is ‘Henzai’ uiterst minimaal, het product van een man die in de nacht eenzaam op zijn gitaar zit te tokkelen. Het gitaarspel lijkt vaak geïmproviseerd rond een enkel akkoord, en komt soms amper boven de bandruis uit. Hoewel de nummers verschillende titels hebben, is het enige verstaanbare dat we in de meeste nummers in Higuchi’s gehum menen te kunnen ontwaren het woord ‘love’. Dat kan heel goed inbeelding zijn, want net als de man zelf zijn ook alle titels in het Japans, maar het draagt zeker bij aan een sfeer van dromerige melancholie. Loren Mazzacane Connors lijkt ook op deze plaat een referentiepunt, zowel vanwege het gitaarspel, als door verwijzingen naar de blues. Mits in omstandigheden beluisterd (lees: alleen, donker, moody), zuigt de ingetogenheid en het extreme minimalisme je als luisteraar de plaat in, waardoor de spaarzame momenten dat Higuchi’s stem even lijkt te breken van een intieme schoonheid worden. Ook hoor je dan soms ineens een paar mooie akkoorden ontstaan in het gitaargetokkel, dat de rest van de tijd aarzelend voort dwaalt. Lo-fi op z’n eenzaamst.