Begrijp me niet verkeerd, wat mij betreft hebben The Smashing Pumpkins geniale muziek gemaakt. Hun magnum opus ‘Mellon Collie And The Infinite Sadness’ bracht ze naar eenzame hoogten en helaas is de band daarna naar even diepe dalen gezonken. Of band? Effectief zijn de Pumpkins alleen Billy Corgan en zijn ego. Dat laatste was mede-verantwoordelijk voor de opgeblazen sound van de latere albums, en voor de ruzies met de platenmaatschappij waardoor de beste nummers op de plank bleven liggen. In 2000 was het over phew maar vijf jaar, een solo-album, dichtbundel en plaat met Zwan later kreeg Billy heimwee. Na een vervelend comeback-album is hij nu bezig aan een project (ja ja) van 44 nummers die eerst online, en dan per vier als box verschijnen. Volume 2 bevat drie degelijke rocksongs, en een sfeernummer dat vooral op orgel leunt. Voor Corgan’s doen is het allemaal behoorlijk upbeat, maar vooral ook Pumpkins by numbers. Leuk voor de blinde aanbidders, alle anderen onder u kunnen beter ‘Today’ weer eens uit de kast vissen.