Wie net als ondergetekende, en vele anderen, een beetje moeite had met Dave Wyndorfs zoveelste doorslagje van zijn eigen Monster Magnet (Mastermind), kan dit Dragontears als een volwaardig alternatief in zijn hart sluiten. Uiteraard zijn er verschillen. Dragontears maakt veel minder gebruik van heavy rock om zijn geluid te kruiden, en staat met al zijn voeten diep in psychedelische grond. Een grond waar de trip minder hard, minder recht voor de raap is, met minder terugval en meer plezier, iets relaxter, uitgepuurder, zweveriger. Maar schijn bedreigt. De muziek is dan wel licht en vrolijk, tekstueel is deze plaat een conceptplaat over de Dag des Oordeels, een bad trip waar alleen maar een wanhopig einde aan kan komen. De titel van de plaat is afkomstig van een boek van Dean Koontz én een eufemisme voor een LSD-trip, net als de groepsnaam zelf. Uffe Lorentzen, de onbetwiste leider van de band en eigenlijk, behalve op de hoes en wat promotiebabbels, ook het enige lid van Dragontears, trekt voor dit sluitstuk (de band houdt er na dit, derde, album mee op) alle registers open. Luister naar het veertien minuten durende, in het Deens gezongen, William, een eerbetoon aan de kunstenaar William Skotte Olson of het, in tegenstelling tot de andere songs waar zijn stem heel erg op die van Wyndorf lijkt, met een naar Virgin Prunes verwijzende Mennesketvilling. Uffe zal in de toekomst de ideeën voor Dragontears incorporeren in zijn andere project, Baby Woodrose, en daar was zonder die invloed al niets mis mee. Er is dus toch nog een toekomst.