Terwijl de gastvrouw de laatste gebroken champagneglazen opveegt en alle lichten aansteekt, blijft de huispianist melancholisch doorgaan. Deze componist uit Kiev laat zijn autodidactische klassieke scholing en instrumentenkennis (hij speelt ook zowat alles zelf in) maximaal renderen. Soms zet Heinali ons op het verkeerde been door ingetogen pianostukken te laten evolueren tot postrock met jazzinvloeden, concrete geluiden en broeierige elektronische beats. Als we deze zin herlezen, krijgen zelfs wij een slechte smaak in de mond, maar toch vallen alle ingrediënten van deze cd mooi in de plooi. 67 Breaths zou uitermate geschikt zijn als filmmuziek. Vooral bij scènes die een gevoel van beweging oproepen. Maar zolang niemand dit jong talent opmerkt, behelpen we onszelf noodgedwongen met nachtbeelden van de brug over de E40 in Wetteren.