De composities op 16:9, debuutalbum van Stuart Sweeney, zijn licht symfonisch en hebben het grote gebaar. Wat sfeer en klank betreft dan, want de lengte blijft beperkt tot ergens tussen de anderhalve en vijf-en-een-halve minuut. Neem de openingstrack Where The Shores Meet: aanzwellende en wegebbende synthesizerklanken, in lagen met verschillende toonhoogtes, in verschillende golven, een zangstem erbij. Impressions Of A Golden Age combineert dergelijke golvende (synthesizer)violen met een minimale melodie. In Kaiyu-Shiki klinken kleine, breekbare bellen. Het krijgt een prachtig vervolg met Gold And Red, dat in een combinatie van korte vioolstreken, cymbalen en bellen of een xylofoon werkelijk klinkt als een heroïsch moment uit een film die zich in China afspeelt. En zo is het eigenlijk met elke track: het zijn composities waarbij als vanzelf de filmbeelden zich opdringen. Dat zegt overigens ook iets over de clichématige combinatie van beeld en geluid, en hoe het publiek al is geconditioneerd om bij bepaalde beelden ook specifieke muziek te verwachten. Wat dat betreft lijken Sweeneys tracktitels volledig bij de muziek te passen. In die zin zou dit kritiek op de filmische muziek van Sweeney kunnen zijn, maar we vinden het eerder knap. Knap hoe Sweeney gebruik maakt van clichés, knap hoe hij sferen neerzet, en hoe hij hier elf uiteenlopende korte composities een uitermate consistente cd opleveren. We hopen dat Sweeney en de cinema elkaar niet snel zullen benaderen. Juist de afstand maakt deze cd boeiend: een perfecte soundtrack voor een niet-bestaande film.