Book Of Sand en Murmuüre spelen beiden black metal, maar dan wel van een zeer eigenzinnige en bevreemdende soort. Hier geen snelheidsrecords, blastbeats die de muren doen daveren en schelle gitaren. En toch is dit black metal, zo zwart en donker, duivels en onaards klinken beiden wel. Book Of Sand komt uit Minneapolis, Minnesota en is een anoniem eenmansproject, een eenzame ziel die het zo wil houden. De titel van de plaat zegt het al een beetje: afbreken en niet opbouwen, en ook de songtitels wijzen op een anarchistisch geïnspireerde, nihilistische ideologie (No Excuses For Fascist Sympathy, This World Must Be Destroyed, The Righteous Is The Enemy Of The Natural). Het is dan ook verrassend dat Book Of Sand een soort kamermuziek maakt, met een cello die de plaat en het titelnummer op gang trekt. Die cello speelt trouwens een belangrijke rol op de hele plaat, die ook op gebied van de gebruikte percussie helemaal anders klinkt dan zijn genregenoten. Die lijkt bij momenten wel op Oosterse gamelan, wat helpt bij het in trance krijgen van de luisteraar, die niet om de oren wordt geslagen met snelheid en lawaai om toch in een neerslachtige sfeer te worden gedompeld. De man/vrouw (dat heb je met anonieme projecten) creëert met spaarzame middelen toch een kathedraal van geluid, een op klassieke kamermuziek geïnspireerde versie van black metal die we nog niet eerder hoorden of ontdekten. Het Franse Murmuüre tapt ook al uit een ander vaatje zwart metaal. Het debuut van dit gezelschap zwerft eigenlijk een beetje tussen genres, afbakeningen en overschrijdingen daarvan. Het begint als new age, gaat naar ambient (net iets minder zweverig), gooit country erbij om dan fel uit te barsten zoals we van reguliere black metal verwachten. En dan gaat de band de psychedelische toer op, bombastische drums en elektronica nemen het over en zijn we het spoor telkens bijster. En dat is nu net de bedoeling van Murmuüre, die ook met de productie speelt en heldere stukken afwisselt met rommelige, met achtergrondruis geïnfiltreerde, fragmenten. Murmuüre laveert zo tussen black metal en stevige postrock, om even later even naar de schoenen te staren en Cocteau Twins te imiteren. Het lijkt vreemd, het klinkt verrassend en is, net als de meeste releases op Paradigms, vooral intrigerend.