Een compilatie bij Paradigms, dat kan alleen maar voor verrassingen zorgen. En voor een erudiet werk van meerdere jaren maken we graag wat tijd vrij. Na het beluisteren van Death Aesthetics kunnen we de man achter het label alleen maar lof toezwaaien. Het is niet omdat geen van de vijftien opgenomen artiesten (bands en eenmansprojecten) enig belletje doet rinkelen, dat er hier ook maar één noot misplaatst is. Dit is dan ook geen compilatie zoals vele andere, waar parels en rommel verenigd naast elkaar staan te pronken. Somberheid, melancholie en introspectie zijn de toverwoorden, esoterisch aandoende muziek voor lange (winter-)avonden is wat we horen. Donkere folk, bevreemdend modern klassiek, een zweem krautrock en dito black metal en angstaanjagende elektronica vormen in de handen van Fever, Nothing, Krügers Medbragte, Korouva, Hexvessel, Vurgart, Gaan en nog een paar anderen de ideale ingrediënten voor een depressief festijn waar labiele mensen en touwen elkaar kunnen vinden. Dit is een mooie staalkaart van de visie van het label, of één van de visies, want hier staat geen felle extreme black metal op, en daar is het label evenmin vies van. Dit is isolationisme voor de eenentwintigste eeuw. De samenwerking van de twee Deense artiesten Sol en Blodtru, respectievelijk Emil Sol Brahe en Trua, neigt wel naar black metal, maar is van een zeer aparte soort. Sol wordt meestal onder de noemer doom gezet, Blodtru onder black metal, maar opener Alone neigt vooral naar een zeer donker stuk opera. De muziek is van Henry Purcell, de tekst van Katherine Philips terwijl Trua als een echte operazanger klinkt en Emil Brahe accordeon, klokkenspel en vooral veel feedback inzet om samen de eenzaamheid te bezingen. Op een bijna religieuze manier, getuige O Solitude, My Sweet Choice. Crippled By Emotions We Die In Solitude gebruikt conventionele instrumenten (bas, gitaar, drums, zang), maar werkt wel net zo bevreemdend als de opener. En zo volgen nog vier epische stukken, overstromend van melancholie en claustrofobie. Soms iets heftiger, maar meestal zwaar meditatief en contemplatief. Weinig spiritueel verheffend, eerder afbrekend, op het gemoed inbeukend, de koord aanreikend, Skepticism en Khanate een lesje lerend in op folk geënte, antireligieuze kerkkoormuziek die in een zwart metalen vat ligt te sudderen. De lente is nog nooit zo goed ingezet.