Het is een vreselijk cliché als deejays roepen dat ze een verhaal willen vertellen met hun sets. Schrijf dan een boek. Wij komen om te dansen of om te luisteren. Het slaat vaak ook nog eens helemaal nergens op. Of de Pool Jacek Sienkiewicz ooit zoiets heeft gezegd, is ons niet duidelijk. Hopelijk niet, maar als er iemand recht van spreken heeft, dan is hij het wel. Op ‘On The Road’ gaat hij, de titel indachtig, nog ergens heen met zijn muziek. Hij bestrijkt verschillende stijlen en verschillende vormen in een enkel nummer dat soms tot de twaalf minuten uitloopt. Van house naar (minimal) techno, acid, soundscapes en jazz. Sienkiewicz is niet te beroerd om stijlen in elkaar te laten overlopen, ze te combineren en lekker tegendraadse geluiden daaroverheen te gooien. Wat niet past, weet hij te combineren. Nergens is het glad, integendeel zelfs. Op ‘On The Road Again’ combineert hij een housebeat met een compleet onvoorspelbaar, aritmisch gepingel op een synthesizer, op ‘Telegram’ gaat de beat met horten en stoten. Sienkiewicz maakt goddank geen housetracks die je na een minuut voor de rest van het uur kunt uittekenen. Het blijft op ‘On The Road’ verwachtingsvol uitkijken naar een volgend nummer of een volgende wending. Het wringt lekker.