De Amerikaan Brock van Wey bouwt gestaag door aan zijn catalogus van fluwelen ambient met een galm. De zachte muzikant woont alweer enige tijd in China. In een vorig leven deed hij nog wel iets met diepe dubtechno, maar de echo van die ritmes zijn nog maar spaarzaam te horen. Op Tribes At The Temple Of Silence blijft van Wey trouw aan zijn wereldje van engelenzang en vloerkleden van zoete soundscapes. Gelukkig maar, verzuchten de fans van The Art Of Dying Alone (GC#103) want Bvdub gaat niet ineens gekke dingen doen. We krullen ons in foetushouding en dromen weg met het weidse geluid volgens Pop Ambient-receptuur van Kompakt. Soms met een hartslag of andere vorm van fluisterend ritme. Vooral de eerste track verraad een techno-verleden, daarna niet teveel, want dan kan een mens niet ontspannen. Bvdub levert mooi geluid maar doet afvragen hoeveel albums van een zelfde strekking nog moeten worden gemaakt. Is Pete Namlook de autist, dan is Bvdub de hippie. Zijn ambient hemelt over mens en natuur maar blijft al drie platen lang steken op hetzelfde partituur. De verlichte van Wey moet een mooi verhaal niet te vaak willen vertellen. Maar ach, voor de eerste toehoorder is het een fijne tocht. Toch zijn wij toe aan wat scheurtjes in die perfecte droomwereld. En dan niet alleen met de teksten op de hoes. Desondanks, blijf een oogje op van Wey houden, wie weet verrast hij ons bij een volgend weerzien wel.