Het kleine, maar dappere Aguirre heeft zich op korte tijd gespecialiseerd in het heruitbrengen van cassettes op vinyl. Zo waren er eerder bijvoorbeeld reissues van Caboladies, Brother Raven of Josh Burke. Die labelpolitiek lijkt de stelling alleen maar te bevestigen dat tapes door veel muziekfans nooit echt als volwaardige geluidsdragers zijn aanvaard. Ideaal als back-up, maar het medium is te fragiel: het risico is immers reëel dat de tape breekt en de muziek bijgevolg onherroepelijk verloren gaat. Goedkoop en snel lijken dus niet op te wegen tegen de voor de hand liggende nadelen. Zelfs in de underground lijkt deze opinie te gelden, ook al kan tegelijkertijd niet worden verloochend dat de cassette aan een duidelijke remonte begonnen is. De positie van Aguirre is echter schizofreen, want veel gelimiteerde vinylreissues gaan gepaard met extra exclusief materiaal op ouderwetse cassettes. De op 300 stuks gelimiteerde vinylplaten van Secret Colors en Sean McCann vormen hierop geen uitzondering. Muzikaal botsen beide releases niet met de geluiden die eerder op Aguirre te horen waren: (dromerige) drones, psychedelische soundscapes, lo-fi elektronica, new age, post-industriële geluidsexperimenten, avant-garde, et cetera. Sean McCann uit San Francisco heeft werkelijk massas muziek uitgebracht, hoofdzakelijk tapes en cd-rs. Op The Capital presenteert hij nieuw werk en dat is opnieuw grotendeels gebaseerd op vioolklanken. Weliswaar totaal verhaspeld, want slechts sporadisch hoorbaar zoals in This Was Nearly Mine, maar dat handelsmerk onderscheidt hem op papier alvast van het legioen concurrenten. Helaas vertaalt die manier van werken zich niet in een echt onderscheidend album. The Capital fietst te veel tussen de voor de hand liggende voorbeelden lees: de kosmische ambient van Klaus Schulze of recenter Oneohtrix Point Never – en verdient daardoor niet meer dan de predicaten onderhoudend en verdienstelijk. Secret Colors (Seattle) ten slotte masseert industriële geluiden (Throbbing Gristle, vroege Cabaret Voltaire) en ruis in borrelende soundscapes en weet door dit aanzienlijk ruwere karakter voldoende weerhaken in het geluid te (ver)stoppen om de aandacht wél wat meer vast te houden. Hoogvliegers zijn deze twee elpees echter niet.