Hatchback (zoek het maar eens op: een type auto waar ook onze geliefde Citroën BX toe blijkt te behoren) is het nevenproject van Sam Grawe (de helft van Windsurf). Van alle hypnagogic hipsters die hun heil bij new age gaan zoeken, is deze Hatchback veruit de meest radicale. Grawe staat er dan ook op dat hij al zijn hele leven of toch minstens jaren voordat de onwaarschijnlijke terugkeer van new age een feit werd uitverkoopbak na uitverkoopbak doorploegde op zoek naar helend spul van Tangerine Dream, Brian Eno en Iasos. In tegenstelling tot andere met new age dwepende generatiegenoten als Dolphins Into The Future, Emeralds en Oneohtrix Point Never, blijft Hatchback op Zeus & Apollo gevaarlijk dicht bij zijn inspiratiebronnen. In sommige gevallen valt dat geweldig mee zo doet de zachte, popgevoelige titeltrack denken aan het dromerigste van La Düsseldorf. Op een zonnige vrijdagnamiddag in april kan dat genoeg zijn. Maar verder klinkt Zeus & Apollo iets te veel als een véél te langgerekte demonstratietape van de synth-industrie uit de late jaren 1980 en iets te weinig als een staalkaart van wat je anno 2011 met die synths zou kunnen doen. Het beste voorbeeld daarvan is wellicht de volstrekt zoetsappige afsluiter The Violent Sequence, die ons met zijn eindeloos herhaalde arpeggios net iets te veel aan uitgebluste Ozric Tentacles doet denken om de volle zestien minuten uit te zitten. Het goeie nieuws hebben we tot het laatste opgespaard: ‘Zeus & Apollo’ zit in een milieuvriendelijke hoes. Toch maar niet uit het raampje van de wagen gooien, daarvoor is de titeltrack net te goed.