Twee nieuwe plaatjes op Fat Wreck, dat betekent poppunk van het betere soort. Chixdiggit! brengt na zes jaar nog eens een plaatje uit, en doet uiteraard precies wat van hen wordt verwacht. Zeven korte, op gitaren drijvende liedjes over meisjes, kort en onnozel van tekst maar dat hoort bij het genre. We zijn dertig jaar te oud om de teksten van dit gezelschap naar waarde te schatten, zijn blij dat we dit soort puberaal gedoe al een eeuwigheid achter ons hebben gelaten, maar we geven toe dat de liedjes op zich wel iets hebben. We hebben namelijk al veel slappere poppunk gehoord de laatste jaren. Het grote verschil is dat deze liedjes klinken alsof ze echt zijn, doorleefd, en niet zoals het gros van dit soort platen dat als prefabstudiosessiemuzikantenwerk klinkt. We lazen ergens dat Chixdiggit! wat weg heeft van latere Descendents, en na het herbeluisteren van Everything Sucks treden we dit graag bij. We zeiden dat deze Canadezen de betere poppunk afleverden, en dat deden All en Descendents hen jaren geleden al voor. Me First And The Gimme Gimmes gaan dan weer letterlijk down under, met vijf covers van Australische songs. De band, sinds 1995 actief en alleen covers opnemend, werkt meestal rond een thema, en doet dit dus ook voor deze ep. Puike punkrock maken ze ervan, elke keer weer, weze het country en western, musicals of singersongwriters. Fat Mike (NOFX, labeleigenaar), Joey Cape (Lagwagon), Dave Raun (Lagwagon), Chris Shiflett (No Use For A Name, Foo Fighters) en Spike Slawson (Swingin Utters) zijn natuurlijk niet van de minste, al hadden we net iets meer verwacht van hun versies van de liedjes van Olivia Newton-John, The Easybeats, Rick Springfield, Air Supply en INXS. Jazeker, foute liedjes, maar bij Me First gaat het om de fun, en die is hier verzekerd.