Vijf jaar heeft Alexander Rishaug aan zijn derde album gewerkt, en het is verleidelijk om die lange rijpingsperiode terug te lezen in de traagheid van het resultaat (ware het niet dat er genoeg artiesten zijn die hun voortkruipende ambient produceren met de snelheid van een smeltende gletsjer). Traag is ‘Shadow Of Events’ zeker, maar niet zonder intensiteit. Het eerste nummer heeft een mooie ontwikkeling waarin een gedempte piano langzaam oplost in een arctische drone, om er minuten later, net als je hem vergeten was, weer uit tevoorschijn te komen. Field recordings maken het beeld van een ontwakende toendra compleet. Die gestage ontwikkeling is de voornaamste constante op ‘Shadow Of Events’. Vijf van de zes nummers werken zich door een uitgebalanceerde mix van gedempte orgeltonen, zacht gekraak en drones naar een traag crescendo toe (het zesde nummer is een zinloze verzameling geluiden die klinken alsof Rishaug zijn schuur aan het opruimen is). Zonder ooit werkelijk uit te barsten overigens; de spanningsbogen lopen ook net zo goed weer af. Naar mate de plaat vordert voegt hij ook ruis toe aan het palet, waardoor de plaat niet al te eenvormig wordt. Ook de field recordings en incidenteel terugkerende piano voorkomen dat de boel net zo eentonig wordt als veel ambient-platen uit het glaciale segment. Tegelijk is Rishaugs werk ook niet echt opwindend (dat is het doel ook niet, maar u begrijpt wat we bedoelen), en ontbeert ‘Shadow Of Events’ een nadrukkelijke emotionele lading. Niet kil, maar met een onuitgesproken, vagelijk melancholische ondertoon die zoveel van dit soort platen tekent.