Hanna (drums, orgel, xylofoon, percussie, stem), Kalle (gitaar, bas, orgel, fluit, stem, keyboard) en Pelle (gitaar) vormen samen Hills. Als we het goed hebben, is het trio toe aan zijn tweede album vol imponerende psychedelica annex krautrock. Het titelloze debuut verscheen eerst alleen op vinyl en werd opnieuw uitgebracht op het in dit soort muziek gespecialiseerde Sulatron. We vonden het een goede plaat van een band die wist van ophouden en zich wist te beperken tot de essentie en ook zonder zang wist te boeien van begin tot eind. Dat huzarenstukje voeren ze ook nu weer op, al sluipen hier nu wel wat stemmen rond. Ze zijn echter nergens overheersend en vormen eigenlijk meer een geluid, een extra instrument dan dat ze daadwerkelijk een eigen verhaal willen vertellen. Ook nu houdt Hills het, zeker gezien het genre, relatief kort. Net onder de tien minuten gaat het titelnummer, en dat is ook meteen het prijsbeest. Hier komen alle elementen die zich in de sound bevinden, samen. Improvisatie, experiment, freejazz, psychedelica, krautrock en de donkerte van black metal smelten hier perfect samen. Ook deze keer is er nergens oeverloos gepiegel te merken, zo eigen aan het genre waar iedereen wil bewijzen hoe goed ze kunnen soleren. De drie houden van de essentie, kiezen ervoor alleen de geestverruimende middelen zelf tot zich te nemen en de ballast aan anderen over te laten. Net als de voorganger hoort deze plaat tot het kruim van zijn genre.