De Ieren (uit Cork) van Altar Of Plagues zijn na het fel gesmaakte White Tomb (2009) eindelijk toe aan hun tweede langspeler. Eindelijk, omdat we dat debuut best wel goed te pruimen vonden. De combinatie van ambient, black metal en postcore werkte wonderwel en komt op Mammal nog beter tot zijn recht. De nummers zijn beter uitgebalanceerd, en de toevoeging van wat psychedelisch aandoende elementen en een drone hier en daar maakt het klankenpalet breder. De aanwending van wat field recordings en het gebruik van beenderen, glas en hout als percussie-instrumenten geven een extra rituele toets, net als de toevoeging van Ierse rituele gezangen. De invloed van een band als Wolves In The Throne Room is nog steeds latent aanwezig, maar het trio geeft alsmaar meer blijk van een eigen sound. Vier songs die handelen over de zin van doodgaan of dood zijn is voldoende voor Altar Of Plagues om ons bij momenten volledig van de sokken te blazen. De teksten zijn voor een deel gebaseerd op het werk van Emily Dickenson en eigen ervaringen van de bandleden, wat de emotionaliteit en intensiteit van de tracks nog verhoogt. Het is dan ook meer dan logisch dat een mens niet echt vrolijk of blij wordt van wat deze band te vertellen heeft. Liefhebbers van rechttoe rechtaan metal blijven beter ver weg van dit stukje avontuurlijke doodsverachting. Wij vinden dit soort platen een godsgeschenk.