Drieëntwintig is hij, de Brit James Simmons die achter de naam A Dancing Beggar schuil gaat. Na een zes nummers tellende ep debuteerde hij met het felgesmaakte What We Left Behind in 2009 en keert hij nu terug op de voorgrond met een door Ludovic Morin (Sigur Rós, Fleet Foxes) gemixte en gemasterde opvolger. In vergelijking met zijn debuut opteerde Simmons deze keer om de gitaar net iets minder te laten domineren. Hij koos ervoor om zich thuis te omringen met een arsenaal aan effectpedalen, uiteraard zijn gitaar, maar ook een piano, een spaarzame stem en field recordings. Zeven relatief lange nummers die ergens een samengaan van ambient, postrock en shoegaze vormen, zijn het resultaat. Introspectieve tracks met gemurmelde teksten, die zachter klinken dan het debuut, persoonlijker ook. Empty Boats is een eerbetoon aan zeelui die het leven verloren op zee, een hymne voor verdronken stoere mannen. Returning is dan weer geïnspireerd op een rit naar huis met de auto tijdens een storm, wat heel heftig kan overkomen maar in de wereld van A Dancing Beggar eerder uitnodigt tot mediteren, nadenken, filosoferen. Wat we vooral leuk vinden aan deze plaat is dat we te maken hebben met echte songs, met een begin en een eind, en dat is iets wat op veel gelijkaardige releases een beetje ontbreekt. Oeverloze ambient waar geen eind aan lijkt te komen, is dan ook niet aan deze Brit besteed. Hij knutselt thuis aan zijn geluid, wikt en weegt en komt tot een uitstekend, verrassend aangenaam resultaat. Het donker gaat over in sprankeltjes hoopgevend licht.