Oscar Mulero mag tot de oudgedienden in technoland worden gerekend. Al meer dan twintig jaar is de Madrileen actief als deejay en niet zonder succes. Hij vaarde wel bij de explosie van het fenomeen techno in Europa en mag zich sinds midden jaren 1990 rekenen tot de internationale top. Mulero werd groot met doorstoomtechno gecultiveerd door grootmeesters als Jeff Mills en Joey Beltram. Rond 2004 stak dankzij landgenoot Christian Wünsch, cultheld Grovskopa en murderboy Surgeon de offbeat-hype op de kop. De producties die de vierkwartsmaat ontweken, met de stuiter voorop, werden geroemd door de techno-incrowd maar mochten als subgenre eigenlijk geen naam hebben. Toch wordt Mulero tot op de dag van vandaag in verband gebracht met deze stijl. Eén keer schoot hij goed raak met technohit Anaconda in 2002. Overige producties konden maar nauwelijks opvallen tussen de zondvloed van Drumcode– en Planet Rhythm-releases. Is dit een onbestemde voorbode voor Grey Fades To green, zijn eerste album onder eigen naam? Het album splitst zich in twee. Eerst Grey: prima techno, soms te vlak, dan weer spannender. Geen plat temporijden maar een schakeltje terug, melodieus. Green is nog wat ingetogener. Minimal heeft de trein voorgoed vertraagd. Mulero weet dat, toch stevig genoeg. Een tikkie Warp mag, degelijke acid en wat sombere techno. De laatste tracks laten zich slecht verteren. Nee Oscar. Je hebt geen drie eigennamen, Aphex Twin wel. Daar ben je te eenvoudig voor. Eén schijf in plaats van twee met een goede selectie was beter geweest. Want de zo-zo nummers strooien hier en daar roet in het eten. Geeft niet Mulero, je hebt het leven goed voor elkaar. De meisjes houden best wel van deejays. Je zal maar schrijver zijn voor de Gonzo.