Eenmaal de poortwachter met tatoeages in het aangezicht voorbij en het legendarische vloeroppervlak van club Berghain ligt aan je voeten. Het was eind 2004 en voor de eerste keer kwamen we oog in oog te staan met de massieve energiecentrale vermomd als nachtfabriek. Op de rand van Oost -en West-Berlijn is het marathonfeesten zonder einde. Dat snort. Eenmaal binnen over de wenteltrap naar de zwevende vloer onder achttien meter hoog beton gaat het los. Surgeon, Dettmann, Galuzzi draaien op loeihard zuiver geluid de dondertechno uit de ruimte. Morgen bestaat niet. Wat een plek. Maar er is iets niet pluis. Germaanse vikingnichten houden zich op in toiletten en eenmaal verkeerd sta je zomaar in de film Irréversible. De heren hebben een eigen hoek, maar verdwaal niet in spelonken, want donkere kamers doemen op. Fucked up mijnwerkers doen pervers op natte dokterstafels in een duistere afwerkgrot. De bizarre geruchten over de in het gebouw verborgen Laboratory zullen we u besparen. Terug naar de dansvloer, door naar boven waar het licht met vrouwen altijd schijnt, de panoramabar met de langgerekte ramen en Wolfgang Tillmans aan de muur. De nachtraven houden knalsessies op Fluxion, I-F, Villalobos en Carsten Jost tot de morgen weer avond wordt. Veertien uur later stonden we buiten. Vandaag pruttelt ‘Panorama bar 03’ wat afwezig in de huiskamer. Ah good ol Berghain, deden ze toch goed door muziek boven alle gekkigheid te laten staan. Het label Ostgut Ton heeft veel te vertellen gehad. Zelfs de compilaties. Maar Prosumer houdt de samenstelling te luchtig. Geen diepte en weinig vol. Geeft niet, genoeg moois op de rest van het toonaangevende label. Ondertussen draait de Berghain en zijn panoramabar nog altijd monsteruren, van diep in de morgen tot de avondtrein terug naar huis. Slapen doen we niet. De nacht is het beste leven. Als je binnen komt.