Het debuut Renihilation van het uit Brooklyn, New York afkomstige kwartet Liturgy kon ons net niet helemaal overtuigen. Toen gaven we de band het voordeel van de twijfel en gingen ervan uit dat de tweede wel een voltreffer zou zijn. De band stelt ons niet teleur, integendeel. Ze gaan nog een stapje verder in hun extremen. Openen doen ze de plaat met een stukje bewerkte gitaargeluiden, om dan in volle vaart de burst beats los te laten, onverstaanbaar te schreeuwen en de black metal op ons los te laten. Geen satanisme bij Liturgy, maar politieke betrokkenheid, al dan niet honderd procent correct. Zelfs een haatcampagne tegen voorman Hunter Hunt-Hendrix deert de band niet. Haat tegen alles en iedereen is dan ook het motto, en als dat op een onconventionele manier moet worden geuit, dan is dat maar zo. De overstap van 20BuckSpin naar Thrill Jockey, een label dat eigenlijk vooral gekend staat voor zijn bizarre vormen van postrock, is significant. Kan hen het schelen dat fans van de muziek op dat label een ferme oplawaai zullen incasseren bij het beluisteren van Aesthetica. De uiterst snelle drums vormen het skelet voor uiterst complexe songs, die op een mathematische manier worden benaderd. Black metal is dan wel het hoofdingrediënt bij Liturgy, hier en daar wordt een rustpunt ingelast met vervormde synthesizergeluiden, of wordt even gas terug genomen, vooral om de luisteraar wat adem te gunnen. En dan gaan ze inderdaad richting stevige postrock. Liturgy speelt geen pure black metal, wel avant-gardistische metal, als Mastodon in vierde versnelling. Ze blazen de demonen uit onze kop, zonder het over demonen te hebben. Of het zou die bij momenten politieke incorrectheid moeten zijn. Maar ging black metal niet net over het negeren van regels en het ventileren van een eigen mening, welke dan ook?