Het album draait voor het eerst rondjes in onze cd-speler. Er wordt nog geen bio gelezen, geen info gezocht op het internet. Kwestie van onbevooroordeeld te zijn. We horen banjos, mooie samenzang en moeten direct denken aan het diepe Zuiden van de VS. Een kleine speurtocht op het wereldwijde web leert ons echter dat deze band uit New York komt. Op deze Outside, hun derde album, brengen ze een soort van opgefokte Americana doorspekt met fijne punky invloeden. Twee nummers ver en we zijn al volledig weg van het nummer Ghost Head. Mooie samenzang en een kabbelende banjo verder. We zoeken naar meer informatie. Blijkt dat de band er terug staat naar het bezweren van kanker bij drummer David Rogers-Berry. Vier nummers ver op de plaat en Black Dress blijkt een trage splinterbom te zijn. Een dreigende banjo, de slepende stem van Greg Jamie, de doorratelende drums in het refrein. We zijn bijna om. Hier en daar herinnert het ons aan een soort up-tempo versie van Timesbold of 16 Horsepower zonder de demonische stem van Dave Eugene Edwards. En zo dendert de plaat voort. Via Ourselves naar Dont Come Back naar het magistrale eindpunt The Lake Departed. Ondertussen zijn we helemaal verkocht. Dit is één van de beste Americana-releases die we dit jaar al hoorden. Dit is een band die het genre de nodige energie en dreiging geeft.