Met uitzondering van Vae Solis uit 1992 en Colussus (1993), maar toen was Scorn nog een duo, maakt Mick Harris altijd weer een licht gewijzigde variatie op hetzelfde thema. Toen Nick Bullen Scorn verliet, ging Harris vanaf Gyral solo verder. Dat was in 1995. Sindsdien is er weinig fundamenteels veranderd. Zijn laatste reguliere studioalbum, zijn negende ondertussen, was Refuse; Start Fires en dat verscheen vorig jaar op het New Yorkse Ohm Resistance. Nieuw in het logge, postindustriële dubgeluid was de aanwezigheid van een echte drummer, namelijk Ian Yan Treacy , in een ver verleden nog lid van Meathook Seed. Yossa, een ep met vier nummers, trekt die lijn verder door en verkent bijgevolg hetzelfde pad: brommende subbassen, slome drumpatronen en donkere soundscapes waarop Harris een patent heeft. Nergens essentieel, maar het toont nogmaals aan dat Scorn geldt als een van de absolute grondleggers van de dupstep. Hoog tijd dat dit besef in die kringen doorspijpelt. Gator Bait Ten is het duo M. Gregor Filip (The Blood Of Heroes) – op gitaar en elektronica – en Simon J. Smerden (Mothboy) op orgel, bas en gitaar, aangevuld met niemand minder dan drummer Ted Parsons (ooit nog bij Prong, Swans en Godflesh) en bassist Kurt Gluck, alias Submerged en tevens de man achter Ohm Resistance. Line-up en instrumentarium geven al een eerste indicatie in welk water we dit sonisch reptiel kunnen situeren. Drones, sludge, doom en dark ambient voeren de boventoon op Harvester dat, in al zijn trage logheid, netjes te parkeren valt tussen het vroegste werk van Jesu, Asva en Horseback. Toch moet dit kwartet het niet hebben van brutaliteit, goedkope effecten of clichés; de klemtoon ligt in tegendeel op sfeerschepping en dat maakt dat Gator Bait Ten meer aanleunt bij ambient dan bij metal. Submerged gaat voor een frontale aanval van heavy dub, snoeiharde drum n bass, dito breakcore en vette dubstep. Op dat feestje mogen dan uiteraard ook Dr. Israel of Scorn niet ontbreken zoals op Nowhere To Hide, een prima track waarbij de geest van Rhythm & Sound of The Bug nooit ver weg is. Verder zijn ook Justin K. Broadrick en Ted Parsons van de partij. Meer bepaald op Dead, niet toevallig het andere hoogtepunt op deze oorbloeding.