Zes maanden na het eerste minicdtje (letterlijk) van het uit Nijmegen afkomstige duo Dead Neanderthals verrassen de twee ons reeds met de opvolger. Net als het debuut is het ook nu weer een in beperkte oplage uitgebracht 3inchcd, maar in plaats van een zelfklever krijgen we er ditmaal een miniposter bij geleverd. Humor, zo noemen de heren dat. En gelijk hebben ze, waarom zouden er geen goodies kunnen worden meegegeven met een kleinood als dit? Een kleinood om te koesteren dan nog. Net als het debuut, dat we terecht de hemel inprezen in GC#100. Nog steeds worden alleen drums en een saxofoon gebruikt, maar het duo heeft na het overrompelende pseudogrinddebuut gekozen om de krachttoeren te doseren. De snelheid is iets naar omlaag, de virtuositeit nog een ferm stuk omhoog. De stukken waarin de drums een pure begeleidende rol krijgen toebedeeld, met spaarzame maar gerichte mokerslagen, en de saxofoon volledig loos gaat, zijn ongelooflijk sterk. Jongens, wat heeft die kerel een longen! Snelheidsrecords worden hier nauwelijks nagestreefd, de chaos die we soms aantroffen op het debuut is gekanaliseerd. De stukken, acht in totaal, zijn er des te effectiever op geworden. Twaalf minuten dit keer, een langspeler naar de normen van dit duo, waarvan zeven stuks de helft van de tijd innemen en afsluiter en titelsong The V-Shaped Position de andere helft. In die laatste song wordt de saxofoon als tranceverwekker gebruikt, om uiteindelijk met een grinddrum te worden teruggefloten. Grind en jazz verenigd in een grensverleggend, baanbrekend en innoverend jasje, ja hoor, Dead Neanderthals zijn er nog beter op geworden. Blastbeats met een saxofoon!