Voor de nieuwe van Joan Of Arc keerde bandleider Tim Kinsella (Owls, Make Believe, Capn Jazz) terug naar de essentie van rock. Voorlopig gooide hij de elektronica aan de kant en de soms eindeloze gelaagdheid van de songs overboord om nog eens stevig de indierocktoer op te gaan. En geen resem gastmuzikanten deze keer. De essentie, het simpel houden: dat was de boodschap. Kinsella slaagde erin wat te toeren met Capn Jazz, die net nieuw leven was ingeblazen. Hij overtuigde Victor Villarreal (ook Owls) om mee op toer te gaan en slaagde erin hem opnieuw zin in een rockbestaan te doen krijgen. Het lukte hem zelfs om Villarreal in te lijven en zo werkten de twee jeugdvrienden eindelijk nog eens samen, want dat was geleden sinds het naar zichzelf genaamde Owls-album uit 2001. Drummer Theo Katsaounis en bassist Bobby Burg (Love Of Everything, Vacations, Chin Up Chin Up) hadden ook weer zin in een rechtlijniger rockalbum, en de negen songs op Life Like bewijzen dat er zin in hebben gelijk kan staan met goede songs. De tien minuten lange opener I Saw The Messed Birds Of My Generation zet de toon: Villarreals gitaarwerk krijgt alle ruimte in een grotendeels instrumentale song waarbij het geneuzel van Kinsella en de productie van Steve Albini de rest doen. De overige songs zijn daarna wel iets korter en net dat ietsje minder imponerend; ze luisteren echter wel goed weg. En net omdat Kinsella deze keer grotendeels zijn mond houdt, wat voor veel mensen de drempel voor Joan Of Arc te hoog maakt, vinden we Life Like een heel degelijke mathrockplaat zoals er begin jaren 2000 geregeld uitkwamen.