Dat de mix van folk en slowcore tot een prachtig en grijpend resultaat kan leiden, heeft Wye Oak eerder dit jaar nog bewezen met ‘Civilian’. Aangrijpend en slepend. The Curious Mystery uit Seattle begeeft zich in dezelfde wateren, dan wel meer langs de psychedelische kusten. Op een aantal momenten werkt dit wonderwel, zoals in Space Shuffle. Hier lijken The Black Heart Procession en Jefferson Airplane samen te komen in een traag voortrollende echo. Daar roept de band een lichte mysterieuze prikkel op. Net als in Blue Limits, waar Nicolas Gonzalez de zang op zich neemt. De kracht van dit nummer ligt echter niet in zijn stem, maar in de wijze waarop verschillende melodieën met elkaar om de hoofdlijn strijden. De stem van Gonzales is namelijk over de andere nummers het zwakste punt van The Curious Mystery. Lijzig, nasaal en haast ongeïnteresseerd, soms bijna storend. Dit doet de band geen goed. Zeker niet omdat na de laatste toon van de plaat geen van de nummers werkelijk blijft hangen. Het gevoel naar een leuke plaat te hebben geluisterd, maar niets overweldigends te hebben gehoord. Een goed concept dat wel, dat verdere uitwerking verdient.