Sinds het begin van de jaren 1980 krijgen we zo nu en dan de naam 22 Piste Pirkko in de maag gesplitst. Toendertijd wilde een promotor ons steevast overtuigen van de kwaliteit van dit Finse trio. We zijn er nooit op in gegaan, hebben er nooit iets mee gedaan en hebben sindsdien, behalve nu en dan een flard hier en daar, de band niet gevolgd en er nog minder naar geluisterd. Geen zin in. En nu schuift de redactie hun nieuwste telg onder de neus, een must om een recensie over te schrijven. Alsof deze Finnen in alles doordouwers zijn, iedereen van hun kwaliteiten willen overtuigen en elkeen minstens één van hun platen helemaal willen laten beluisteren. We vatten, met tegenzin, de taak aan. En herzien onze mening eneigszins. We zullen nooit fan worden, maar horen toch een paar liedjes die ons niet helemaal koud laten. De parlando Dream 1987 bijvoorbeeld, lekker relaxt, dromerig, beetje naar ambient neigend. Ufo Girl is dan weer net erover, en we hebben, zoals we ons menen te herinneren, ook nu weer moeite met de stem. De band doet op zijn twaalfde plaat nog steeds wat ze al altijd deden: een mengelmoes van stijlen (psychedelica, blues, jaren 1970 rock) naar hun hand zetten en er hun eigen ding mee doen. Respect daarvoor, al is deze band ook nu niet aan ons besteed.