De oplages zijn de afgelopen tijd sterk gedaald, maar het aantal titels verre van. Meer dan twintig nieuwe releases per jaar zijn voor Ant-Zen en dochterlabel Hymen geen probleem. Echte ongelukken heeft die politiek nog niet opgeleverd en ook deze nieuwe lading elektronica bevat voldoende interessants om ons bij de les te houden, maar gepiekt wordt er ditmaal niet. Gouwgenoot Nicolas Van Meirhaeghe (Empusae) gaat ditmaal een verbond aan met Japanner Manabu Hiramoto en dat levert een album op dat dobbert tussen donkere atmoserische soundscapes en ritualistische ritmes. Wie vertrouwd is met Meirhaeghes oeuvre – This Morn Omina, Tzolkin of Project Arctic – zal zich niet pijn doen aan Organic.Aural.Ornaments.
Jérôme Chassagnard (Ab Ovo, The Prayer Tree) wilde met zijn tweede soloalbum The Time From Underneath een soort auditief scenario voor een sciencefictionfilm presenteren, naar eigen zeggen iets in de lijn van Andrew Niccols Gattaca. Het resultaat is weliswaar ok, maar lucratieve contracten vanuit Hollywood moet hij voorlopig nog niet verwachten. Die ambitie lijkt vooralsnog te hoog gegrepen. The Time From Underneath is ambachtelijk vakwerk, maar de alliantie van IDM en soundscapes is minder futuristisch dan Chassagnards thematische uitgangspunt.
Persoonlijke tegenslag en gevoelens van machteloosheid liggen volgens de bio aan de basis van Powerless, het tweede album van Don Hill als Millipede. In moeilijke tijden kent men gelukkig zijn vrienden en net als op voorganger All My Best Intentions kon Hill de hulp inroepen van heel wat muzikale kompanen. Op elke van de acht nummers worden telkens andere artiesten geaccrediteerd zoals Caul, Lucidstatic of alweer Jan Carleklev (Parca Pace, Sanctum). Qua zwartgalligheid valt een en ander echter mee. Powerless klinkt minder zwart dan Hills privésituatie doet vermoeden. Melancholische IDM en dark ambient zijn de contouren waarbinnen ook Millipede zich roert, maar het niveau van zijn debuut haalt hij deze keer nergens.