Uit Atlanta, Georgia komt Zoroaster, een band die houdt van hoge volumes en lage frequenties. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat het trio koos om sludge te spelen, een genre waarin die twee zaken een must zijn. Alweer zon band, nog eentje die in de rij gaat staan bij Baroness of Kylesa, dachten we oorspronkelijk. We kwamen echter al snel op ons vooroordeel terug na het beluisteren, ettelijke keren na elkaar, van dit album. Complexe doom en sludge met weinig zang is wat de band brengt, negen indrukwekkende nummers lang. Europa mag deze plaat jammer genoeg pas nu ontdekken, want ze is in de Verenigde Staten al een tijdje uit. Hun voorprogrammas voor het eveneens uit Atlanta afkomstige Kylesa wekte echter voldoende interesse op, om de plaat ook hier uit te brengen. En dat is maar goed ook, want weinig gelijkaardige bands weten zo goed een complexe structuur in hun songs te steken, bol van ritmewisselingen en stevige riffs, zonder de samenhang en de groove uit het oog te verliezen. Wat hen eveneens onderscheidt van hun zielsverwanten is de psychedelische kant van Zoroaster. Die psychedelica kwam op de voorgangers Dog Magic (2007) en Voice Of Saturn (2009) al goed tot uiting. Toen koos de band echter voor lange songs, terwijl op Matador alles net ietsje beter is gedoseerd. De nummers klinken daarmee iets toegankelijker dan voorheen, en hebben tegelijk meer impact op de luisteraar. Songs als Trident en Ancient Ones zetten Zoroaster op één lijn met labelgenoten High On Fire, en dat is een compliment, zeker in dit goed bevolkte genre.