Na zestien jaar komen Jennifer Charles en Oren Bloedow met hun zevende album. Ze zijn niet alleen actief in Elysian Fields, daarnaast hebben ze nog andere artistieke bezigheden. De hoofdbrok blijft dus wel Elysian Fields, een vehikel dat ze de afgelopen zestien jaar uitbouwden tot een groep waarin ze hun verschillende invloeden laten doorklinken. Van de Weltschmerz van Bertold Brecht tot jazz, indierock, no-wave en avant-garde. Alle nummers worden vooral geschraagd door de donkere, bedwelmende stem. Een beetje zoals die van Victoria Legrand van Beach House. Maar ook Bloedow zorgt soms voor een zanglijntje. Zo trapt hij het tweede nummer, Red Riding Hood, af met een parlando die herinneringen oproept aan Leonard Cohen. Voor hun eerste plaat sinds Bum Raps & Love Taps uit 2005 nam het duo ruim de tijd. Het geheel klinkt misschien wel iets rockender, een relatief begrip in deze, dan de voorganger. Dat neemt echter niet weg dat het opnieuw een degelijke plaat is. Maar ook niet meer dan dat voor onze verwende oren.