Al bij opener Marina wordt duidelijk waarom deze plaat ‘Fever’ heet: het is een koortsdroom met vele gezichten. Roestige gitaarloopjes, ijle ongrijpbare zang, een mondharmonica die klinkt als zacht fluitende wind, veel fuzzy gitaargeweld, een funky marsdrum en een aantal goed getimede tempowisselingen: het is duidelijk een nummer met vele smaken. De toon is direct gezet voor de rest van het album, want de muzikale schizofrenie blijft niet bij de opener alleen. Zo lijkt in Desert God plotseling de vroege Beck op te duiken, met een gillende mondharmonicasolo over een overstuurde stampende drumbeat. Freedom Line start met extatische a capella samenzang, blijkt even later uitstekend dansbaar door een gortdroge funkbeat en eindigt in een lichtelijk psychedelische gitaarbrij.
‘Fever’ is de tweede plaat van het Californische Sleepy Sun, na debuut ‘Embrace’ waarmee ze overigens Mind The Gap 82 haalden. Deze plaat is rijker dan de eerste, waar nog iets te vaak het plankgas wordt ingeduwd door de gitaristen. Muzikaal blijft het dezelfde mix van blues, garage, hypnotiserende folk en ongebreideld gitaargeweld, maar op het debuut ontbrak nog die ongrijpbare onderhuidse spanning die deze plaat zo interessant maakt.