Vijf jaar heeft het geduurd voordat de opvolger van ‘Memories Of The Future’ verscheen, en in de tussentijd groeide en muteerde dubstep tot het punt dat niemand zich meer lijkt te willen wagen aan ‘gewoon’ nog een dubstepplaat (met als mogelijke uitzondering Burial, wiens nieuwe single onmiskenbaar klinkt als Burial, maar hij heeft eigenlijk nooit comfortabel in het genre gepast). En ook ‘Black Sun’ is de dubstep voorbij. Het kale geluid van het eerste album is gebleven, maar de kenmerkende zware bassen en two-step-ritmes zijn zo goed als afwezig. Opener ‘Black Smoke’ bestaat bijna helemaal uit nerveuze percussie als ondergrond voor de stem van Spaceape, een formule die nog een paar keer zal terugkomen. Op een paar nummers zijn in de ritmes duidelijke hiphopinvloeden te horen, en twee nummers verwijzen naar Detroit techno, waaronder ‘Black Sun’, dat vorig jaar als single het veranderende Kode9-geluid al inleidde. Ook Spaceapes monotone, uitgestreken vocalen van weleer zijn verdwenen; in plaats daarvan mompelt, rapt en zingt hij zich door zijn nog steeds obscure en paranoïde teksten heen. Op vier nummers wordt hij daarin bijgestaan door zangeres Cha Cha, die daarmee een zweem van r&b toevoegt, zoals aan het clubby ‘Love Is The Drug’. Ook een nieuwe toevoeging is het ravey synthesizergeluid dat de laatste tijd ook steeds meer op platen van andere Hyperdub-artietsen te horen is, zoals Terror Danjah en Morgan Zarate. Een geluid dat nu weer modieus is, maar dat over een paar jaar zo weer hopeloos gedateerd zou kunnen blijken te klinken. ‘Kryon’, een krakerige experimentele synth-track waar Flying Lotus zijn kosmische licht over heeft laten schijnen, besluit ‘Black Sun’, een plaat met voor elk wat wils, maar die als geheel niet meteen overtuigt.