In GC#93 passeerde het debuut Vorunah van Sarke de revue. Niet dat de heren die dit debuut in elkaar knutselden hun eerste stapjes in de muziekwereld zetten, integendeel. Sarke bespeelde alle instrumenten en drumde bij illustere bands als Khold, Tulus, Old Mans Child en Sensa Anima. Black metal dus, voor wie de klepel nog niet had gevonden. Sarke vond Nocturno Culto, die schreeuwlelijk van Darkthrone, die zijn portie bijdroeg aan het album, bereid om mee te werken en samen besloten ze zelfs om na de opnames van het debuut een paar gelijkgezinden samen te zoeken om hun plaat naar het podium te vertalen. Anders Hunstad (El Caco, Autopulver) deed al wat keyboards op de plaat, en deed dus uiteraard mee, maar ook Cyrus (Susperia, Dimmu Borgir), Steinar Gunderson (Satyricon, Spiral Architect) en Asgeir Mickelson (Spiral Architect, ex-Borknagar) sprongen mee in het avontuur. Live durfde dat nogal eens tegen te vallen door de podiumvrees van Nocturno Culto, en ook de plaat zelf vertoonde wat mankementen. Daar is op Oldarhian nog weinig van te merken. Stel je gewoon voor dat MC 5 jamt met Antiseen en dat ze black metal spelen. Dan heb je Sarke. Lekker doordonderende blacknroll zonder veel franjes of moeilijkdoenerij. Tien nummers bulldozerpunk op zijn zwartst. Sarke is duidelijk gegroeid sinds het debuut, de vrees of de schroom om voluit te gaan en eer te betonen aan oude glories als Venom en Celtic Frost lijkt verdwenen waardoor de tien songs des te beter klinken. Sarke is geen voer voor puristen van welk soort dan ook, tenzij het om misantropen gaat.