Stel je zelf een rokerige jazzclub voor. Zo een waar ze enkel kleine spotjes boven de bar hebben om de hele zaal mee te verlichten. Op het nauwelijks beter verlichte podium een groep op elkaar ingespeelde muzikanten, die via hun instrumenten een broeierige conversatie voeren. In de zaal vloeit het bier dubbel, triple, blonde of bruin, maar géén pils rijkelijk en wordt op een beschaafd niveau wat gekeuveld. De muziek lijdt er niet onder, de muzikanten excelleren op hun instrumenten. Bouwen jazzy soundscapes uit die voortdurend van de achtergrond loskomen, en het gekeuvel met regelmaat stilleggen. Bandleider Chris Hooson leidt het collectief in de juiste banen, daarbij de platgetreden paden ontwijkend. Maar ook zonder een moment de berm te raken, laat staan uit de bocht te vliegen. Drie kwartier, veertien nummers, prachtig opgebouwd, sfeervol, warm jazzy en experimenteel tegelijkertijd. Op de achtergrond speelt elektronica een rol. Kleine details zijn voor de voortdurend aandachtigen. Voor de anderen is de muziek sfeerbepalend in de rokerige ruimte. Maar het moment dat je de jazzclub verlaat en buiten in de koude staat, is de muzikale herinnering ook vervlogen. Enkel de warmte van de tonen beklijft, niet de wijze waarop de tonen elkaar volgden. The Hearts Of Empty past bij deze fantasie. Drie kwartier prachtig uitgevoerd, maar het moment dat de laatste toon weg zinkt, is de eerste toon allang vergeten.