Naar verluidt werkt John Chantler al jaren aan zijn eigen patches, waarmee hij de geluidsproductie van zijn elektronica steeds sterker personaliseert. Chantler geeft de programmas onder andere zelfontwikkelende eigenschappen mee, wat een spannende strijd voor de muzikant kan opleveren tussen controle over en onvoorspelbaarheid van het instrument. Dat knutselen aan de software heeft nu geresulteerd in zijn tweede soloplaat (na zeven jaar): The Luminous Ground. Het experiment en de spanning zijn redelijk terug te horen. De tracks bieden combinaties en afwisselingen van zowel raspende, gruizige en vervormde geluiden, als bijna analoog synthesizergeluid. Er zijn zowel repetitieve patronen waarin kleine verschuivingen plaatsvinden, als kleine en meer uitgewerkte melodielijnen. De opener van het album is wat dat betreft een uitstalkast: een nerveuzige track met meerdere melodische lijnen, bijna lyrisch, maar met stotende klanken en tegen een achtergrond van geritsel en geruis. Richting het einde wordt het geluid gruizig, met effecten van storing en interferentie. Hierop volgt een al even volle en drukke track met tal van lijnen diepe bassen, hogere snerpende klanken die kraken, vibreren, verglijden, trillen. Ook als na deze drukke binnenkomers wat minder volle tracks komen, lijkt het alsof Chantlers strijd om de zelfgenererende elektronica te beteugelen, hoorbaar is. Minimale melodielijnen veranderen van richting, overal duiken onverwachte bliepjes, piepjes en ploinkjes op. Maar of het nu in de dichte, ruige klankclusters of in de meer transparantere geluidstexturen is, Chantler laat horen zijn instrument in boeiende banen te kunnen leiden. Met voldoende sonische onvoorspelbaarheden om dat bij elke draaibeurt van deze lp boeiend te blijven.