Jay Reatard is niet meer. Hij werd dood aangetroffen in zijn bed op 13 januari 2010, in zijn woonplaats Memphis, Tennessee. Hij was er geboren op 1 mei 1980 als Jimmy Lee Lindsey Jr., en maakte in zijn, weliswaar korte, muzikale carrière meer dan twintig albums en een berg singles. Solo of met Lost Sounds, Bad Times, Final Solutions, Nervous Patterns, Angry Angles, Terror Visions, Destruction Unit of met The Reatards. Sinds zijn dood wordt aan wat heruitgaven gewerkt, en dit is er eentje van, een belangrijke meteen. Het is een luxueuze dubbelaar op vinyl en een simpel cdtje, waarop de eerste plaat van Jay Reatard is terug te vinden, aangevuld met een resem songs die hij opnam op vier sporen, nog van voor het maken van Teenage Hate. The Reatards zijn nooit bekend geworden om het polijsten van hun songs, wel om ruwe, primitieve en energieke punkrock die er aan een hoge snelheid wordt doorgejaagd. Het is een ruwe bolster, een voorbode voor wat komen gaat, nummers die al de toon zetten van wat later allemaal van zijn hand zal verschijnen. Dit is jeugdige onschuld, en zeer de moeite waard. Achttien was hij net, en hij vroeg zich af of heel zijn leven zou bestaan uit destructie, haat, nihilisme en negativiteit. Dat is duidelijk te horen aan de songs op dit album, en al kwam de man vroeg aan zijn eind, nu en dan was er licht in zijn tunnel. Hier en daar horen we Greg Cartwright (Oblivians, Reigning Sound) op drums. En dat is logisch, hun sound ligt dicht bij elkaar. Een resem covers ook, van onder meer Fear, The Beatles, Dead Boys en Buddy Holly, die de veelzijdigheid van Reatards extra benadrukken. Essentieel punkmateriaal aldus.