Derde album van The Black Swans, en volgt op hun recente split met Bonnie Prince Billy. Daarmee weet u meteen dat dit geen vrolijke plaat is. Het is er eentje waar de duistere kant van de mens op wordt geëtaleerd, met een stem die soms wat zeurderig overkomt en muziek die nogal eens aan de verkeerde kant zit van wat we van folk kunnen verdragen. Laat dat fans van Bob Dylan zeker niet tegenhouden. Als hun god eens een mindere dag heeft, kan deze bende de leemte wel even opvullen. Uit Columbus, Ohio komt de band, waarvan Jerry DeCicca de onbetwiste leider is. Zijn nogal eens wisselende medemuzikanten vormen zijn begeleidingsband en hebben in het geheel weinig te piepen. Hun job doen, punt. DeCicca verwerkt nog steeds de dood van zijn kameraad en medeoprichter Noel Sayre, die in 2008 overleed aan een hartfalen. Veel songs beginnen met een spoken word-stukje, gericht aan Noel, de luisteraar of gewoon in zichzelf murmelend, en handelen over agnosticisme, kracht zonder een opperwezen, vriendschap en zoeken naar identiteit. Sayres viool is trouwens nog op dit album te horen, omdat veel van de songs prematuur al waren afgewerkt toen de man nog leefde. DeCicca besloot om alsnog door te gaan met de band en het maken van de plaat, het triestig aanvoelende resultaat is Dont Blame The Stars.