We wisten het al eerder, en ook nu weer bewijst het vanuit Londen opererende Paradigms-label dat het niet voor één gat te vangen is. De oplage van de releases mag dan steeds beperkt zijn tot vijfhonderd exemplaren en alleen verkrijgbaar bij de webshop van het label, de kwaliteit blijft constant hoog. Het label spitst zich toe op extremen: black, doom of noiserock, (zoals recent het schitterende Fontanelle van Great Falls), maar net zo goed avant-gardistisch neoklassiek, isolationistische annex claustrofobisch aandoende ambient. En daar hebben we hier twee mooie voorbeelden van. De uit de Oekraïne afkomstige componist Heinali gaat een samenwerking aan met Matt Finney, een Amerikaans woordkunstenaar die met zijn eigenzinnig declamerende stem (denk David Tibet) een speciaal cachet geeft aan deze opnames. De muziek van Heinali is introspectief van aard, een avant-gardistisch soort shoegaze, maar dan met veel doom en drones vermengd. Het label verwijst naar het werk van Nadja, en al kennen we verre van al het werk van die band, er zit zeker iets in. Alleen het uitgangspunt verschilt nogal. Heinali vertrekt eerder van gecomponeerde muziek op een neoklassieke manier, terwijl Nadja eerder vanuit noise vertrekt. Maar eigenlijk doet het er niet zoveel toe, want dit is een schitterende plaat voor een regenachtige dag. De teksten van Finney zorgen er wel voor dat onze kijk niet te zonnig wordt. My Bloody Valentine voor de eenentwintigste eeuw als het ware. Höhlenmusik Ensemble komt uit Stuttgart en levert net zo goed een eigenzinnig debuut af. Deze cd is zelfs voor een grensverleggend label een stap verder dan ze ooit hadden kunnen voorzien. Dit is heel donkere jazz waarin viool, vibrafoon, staande bas, klarinet, saxofoon, fluit, percussie, piano en gitaar (en nog een resem andere instrumenten) in een bedje van vervreemdende elektronica worden gedrenkt. Sporadisch duikt een stem op, een instrument als de andere, en het is uiteraard die van Daniel Vujanic, onbetwist leider van dit sextet. Hij neemt de meerderheid van de instrumenten voor zijn rekening, schreef en arrangeerde alle nummers en heeft een visie op jazz die nog weinig eerder op plaat werd vastgelegd. Mensen die al eens platen beluisteren van Jaga Jazzist, Isotope 217, Supersilent of Alice Coltrane kunnen met dit ensemble, zes muzikanten die hun sporen al in een eindeloze rij samenstellingen en groepjes hebben verdiend, hun grenzen nog net dit stukje verleggen. Intrigerend spul.