Hooverphonic on acid was onze slotconclusie toen we voor het eerst luisterden naar Galaxsea van Lunar Dunes. Het trio uit Londen debuteerde met een instrumentaal psychedelisch album, From Above, dat in kringen van Ozric Tentacles-liefhebbers, zeker van het beginwerk van die band, in goede aarde viel. De kernleden achter Lunar Dunes zijn dan ook niet van de minsten: bassist Ian Blackaby, gitarist Adam Blake (Cornershop) en drummer Hamilton Lee (Transglobal Underground). Daar komen voor dit album harpiste Julia Thornton (The Metaphors), Larry Whelan (keyboards, saxofoon) en Krupa Pattni (Transglobal Underground, stem en chaos pad) bij, waardoor Galaxsea meer kanten op kan. Het een uur durend album is eigenlijk grotendeels een geïmproviseerde trip doorheen acidland waarin spacerock, krautrock, progrock, dubby elektronica en bevreemdende wereldmuziek (stijl Transglobal Underground) elkaar de hand reiken. Dansbaar, zeker, intrigerend ook, grensoverschrijdend eveneens want doorsnee psychedelica met een wereldmuziekje is dit niet, dit gaat een heel stuk verder. Galaxsea is geen trip voor de triphop, maar een avontuurlijke exploratie van een genre die vooral in de jaren 1970 bij de Britten populair was, in een hedendaags jasje uiteraard. Het zonnestelsel is niet groot en ver en uitgestrekt genoeg, het kan nog veel meer far out, en dan doe je dat. Lunar Dunes treedt geregeld op met bijvoorbeeld Damo Suzuki of Charles Hayward, wat hun zin voor experiment verder bevestigd. Triphop en acidrock met een snufje loungy jazz en een bevreemdende stem, meer moet dat niet zijn als we eens een dag positief zijn ingesteld.