De violiste Barbara Lüneburg nodigde een aantal jaren geleden componisten en visual artists uit om samen met haar multimediawerken voor elektrische en akoestische viool te maken. Weapon of Choice biedt een aangename variatie in contemporaine en experimentele composities en visuele presentaties. Geen kunstvorm speelt daarbij een ondergeschikte of illustrerende rol. De composities, het messcherpe spel van Lüneburg en de beelden hebben alle een even groot belang, en zijn alle evenzeer de moeite waard. Het meest direct op elkaar betrokken, bijna imiterend, zijn de vloeiende dan wel snelle vioollijnen van Lüneburg en het beeld van golvende of trillende snoeren, dat Tomoya Yamaguchi voor Fluid Calligraphy solariseert tot abstractie. Een hoogtepunt is Re: Mad Masters van Yannis Kyriakides, een compositie voor elektrische en akoestische viool, elektronica, soundtrack en video. Het werk is gebaseerd op een film van Jean Rouch, waarvan gemanipuleerde beelden en tekstfragmenten over het scherm glijden. Lüneburgs vioolklanken wiegen tussen de elektronische klanken en samples. In twee videos is de violiste ook zelf aan het werk te zien: vooral de titeltrack, gecomponeerd door Alexander Schubert is spectaculair. Een bewegingssensor aan de strijkstok en een camera voor de violiste geven beide data door, die door software direct worden vertaald in elektronische klanken en abstracte beelden. Niet alleen is het een boeiend samengaan van beeld, elektronica en viool, ook toont het stuk het meesterschap van Lüneburg, die, deels improviserend, met haar bewegingen de compositie mede bepaalt. Een op alle fronten bijzonder geslaagde dvd. Wat bij Città Utopica van Burkhard Friedrich aanvankelijk tegenvalt, is dat dit juist geen dvd is. En dat terwijl het volgens de ondertitel een Soundtrack einer Konzertinstallation betreft. Friedrichs lange compositie is geïnspireerd op een raffinaderij bij Wenen. De complexe structuur van verlichting die de industriële site s nachts vertoont, weerspiegelt zich in de gelaagde compositie met verschillende bewegingen. De verweven elektronische en elektronisch vervormde geluiden (E-gitaar en contrabas) klinken helder en open. De sfeer is industrieel, maar er zijn weinig zware drones of harde metalige geluiden. Er klinken hoge tinkelingen, elektronische spetters, gefluit, gesis, gerammel van mysterieuze machines en wat al niet meer. Città Utopica is een 55 minuten durende abstracte soundscape. De video van Kurt Hörbst, waarbij deze muziek vermoed ik ooit live ten gehore is gebracht, had ik graag gezien. Maar ach, de industriële locatie die Friedrich hier oproept is geheimzinnig en heel anders dan ze meestal wordt voorgesteld.