Vals alarm! De lijvige dubbelcd The Gorgon Tongue is (jammer genoeg) niet het langverwachte nieuwe album van Horseback (de Amerikaan Jenks Miller), maar een flinke zoethouder in afwachting van. Net zoals het vorig jaar heruitgebrachte The Invisible Mountain (2009) gaat het ook hier om de reissue van ouder werk, meer bepaald het debuut Impale Golden Horn uit 2007 en een ultragelimiteerde cassette (Forbidden Planet) uit 2010. Waar The Invisible Mountain een haast perfecte, fijnkorrelige mix liet horen van gitaardrones, black metal, kraut-, space- en postrock is het debuut onmiskenbaar een eerste behoorlijk indrukwekkende vingeroefening voor things to come. Miller haakt moeiteloos aan bij het oeuvre van pakweg Stars Of The Lid of Loop zoals in het imponerende Laughing Celestial Architect, maar in het met zijn stem expliciet versierde Blood Mountain laat hij horen dat Horseback veel meer is dan het zoveelste gezichtsloze en bijgevolg inwisselbare dronesproject. Hier worden we namelijk zachtjes meegelokt naar territoria waar ook bands als Galaxie 500 graag vertoeven. Op het uitgesproken repetitieve en een stuk meer eendimensionale Forbidden Planet laat Miller black metal domineren, met een minder geschakeerd en daarom weinig beklijvend resultaat als gevolg. Gedurfd is het des te meer want voorspelbaarheid lijkt niet in Millers woordenboek te staan.
Hun instrumentarium analoge synthesizers en drums en een volledig instrumentale aanpak situeren het Amerikaanse duo Zombi in het kamp van min of meer gelijkgezinde bands als Trans Am en Holy Fuck. Een belangrijk verschil zit hem echter in Steve Moore en A.E. Paterras fascinatie voor hypnotiserende horror- en sciencefictionsoundtracks (John Carpenter en Goblin zijn duidelijke invloeden) enerzijds; en kosmische ambient, kraut- en progrock anderzijds. Meer dan ooit weerklinkt namelijk de erfenis van Harmonia. Een andere vaststelling: Escape Velocity hun vierde album ondertussen- is opmerkelijk dansbaar, psychedelisch én groovy en dat roept dan weer associaties op met de (disco)producties van Giorgio Moroder en het beste van Ozric Tentacles. Het strakke samenspel van dat alles maken van Escape Velocity moeiteloos het beste album uit hun discografie.
Red Fang ten slotte wist eerder al de aandacht te trekken omwille van de hilarische videoclip bij Prehistoric Dog uit hun titelloze debuutalbum. Daarin flirtte het viertal zonder gêne met de nalatenschap van Black Sabbath en dat maakt hen compagnons de route van hedendaagse volgelingen waarvan Soundgarden, Baroness en vooral Queens Of The Stone Age en The Melvins het meest in de sound van Red Fang doorsijpelen. Murder The Mountains borduurt verder op dat stramien en laat een band horen die zijn geluid verder ontwikkelt zonder dat dit per se moet leiden tot revolutionaire dingen. Red Fang heeft immers geen verdere ambities dan het spelen van moddervette sludge en heavy stoner met veel oog voor melodie, humor en catchy hooks. En daar is absoluut niets mis mee.