Twee ons onbekende artiesten, deze Noisepoetnobody en Vance Galloway. Wat googlen leert dat de laatste engineer is die vooral in de abstracte elektronica en moderne jazz zijn werk doet, en de poëet eerder dark ambient en experimentele muziek voor ballet maakte. Tezamen maken ze ritmeloze, zweverige soundscapes met musique concrète-elementen. De nummers op ‘Uranium 238’ zijn allemaal gebouwd rond minimale drones, die het qua klank ergens tussen machine hum en metaalresonantie houden. Een ingetogen achtergrond waarover de heren vervolgens een klanklandschap bouwen, de ene keer met eenzame ultrasone geluiden, de andere keer met drukke loops en elektroakoestische accenten. Door vage dissonantie in de grondtonen en ijle klanken die langs drijven hangt over de plaat als geheel een ongrijpbare spanning, die nooit tot ontlading komt. Het is een beetje performance-muziek niet zo overtuigend als je de artiesten niet werkelijk bezig ziet maar een aantal nummers is toch ook wel spannend, met name wanneer de hint van een melodie zijn intrede doet. Mooi, bij vlagen.