Sinds 1994 is het uit Parijs afkomstige Dirge bezig aan een indrukwekkend muzikaal parcours. Met tussenpozen, dat wel, en niet echt bijster actief of productief, maar áls ze een plaat maken, is het raak. Dit is hun vijfde langspeler, en de vorige, Wings Of Lead Over Dorment Seas, dateert alweer uit 2007. Echt doorbreken zullen ze allicht nooit, daarvoor zijn de hiaten tussen de releases te groot en is het geheugen van de meeste mensen te kort, maar liefhebbers van Isis en Neurosis onthouden deze naam vanaf nu voor altijd. Het naar stereotiepe postrock neigende begin van opener Morphée Rouge zet ons initieel op het verkeerde been. We dachten al dat de band het was verleerd, maar niets daarvan. Al snel gooien ze de beuk erin en krijgen we postmetal zoals we die graag hebben. Lange, epische songs worden uit hun instrumentarium gedestilleerd, met prachtsongs als het meer dan elf minuten durende Cocoon of het fenomenaal uitwaaierende, ook meer dan elf minuten durende titelnummer. Niemand hoeft nog het heengaan van Isis te betreuren, neem gewoon dit pretentieloze kwintet in de armen en ontdek dat ze eigenlijk beter zijn en zowaar de leemtes die Neurosis elke keer nalaat, weten te vullen. Van snelheid moet Dirge het niet hebben, wel van gelaagdheid. De spaarzame zang accentueert de donkere sfeer, denk Jesu en laat alle ruimte voor de opbouw van de nummers. Geen enkel moment vervelen we ons tijdens het luisteren naar deze parel, en dat gebeurt eerlijk gezegd zelden, en zeker binnen dit genre waar teveel doorslagjes worden gemaakt. De Ronde is alweer verleden tijd, Dirge houdt Parijs recht gedurende de rest van het jaar.