Eerste release op Force Intel, een nieuw label bedoeld voor de artiesten die niet experimenteel en ‘artful’ genoeg zijn voor op Mille Plateaux. Twee Japanse producers delen de cd, ieder met vijf nummers, waarvan steeds twee geremixt. Sabi maakt wide screen ambient, met een hoofdrol voor klassieke instrumenten. Op het openingsnummer wassen synthesizerklanken traag af en aan, terwijl er geïmproviseerd wordt rond een pianothema. Daarna wordt de leegte ingevuld met gedempte orkesttonen pizzicato strijkers, klarinet en andere blazers en een zacht elektronisch houtblokritme. Breed, warm en veilig in alle opzichten. Julien Neto (op wiens tweede album ondergetekende al zes jaar smachtend wacht) versluiert het openingsnummer vervolgens in rokerige synthesizerklanken, wat vrijwel naadloos over gaat in nog een orkestrale ambientdeken. Kettels remix geeft er iets van een scherp randje aan (vooral door zijn voet van het dempingspedaal te halen), maar het blijft allemaal alleen maar gemaakt om mooi te zijn. Kiyo maakt ook ambient, maar kruist die met glitch. Over een ondergrond van aanhoudende drones klikt, klakt, kraakt en ruist het. Niet zo overdadig als op een aantal van de recente Mille Plateaux-releases, maar nog steeds genoeg om af en toen jeuk van te krijgen. De nummers blijven na een mooie start steeds hangen in een gespannen status quo die geen uitweg vindt. De nummers hadden net zo goed één, vijf of vijfentwintig minuten kunnen duren. Richard Devine ook al een tijdje uit het zicht verdwenen weet dat effect enigszins op te heffen door toevoeging van een Funkstörung-ritme, maar ook zijn versie gaat niet echt ergens heen. Machine Drums remix werkt wat dat betreft nog het beste, maar uiteindelijk is het toch vooral Sabi’s ambient die deze plaat nog een beetje leuk houdt.