Dead Elephant is een trio uit Cuneo, Italië dat ons heel erg verrast met hun nieuwe album. Tristesse, wereldvreemdheid, melancholie, bombast, claustrofobie uit Italië, wie had dat gedacht. Ze leverden voorheen twee onopgemerkt gebleven albums: Sing The Separation (2005) en Lowest Shared Descent (2008), die net als hun nieuwe album verlies als thema hebben. En dat stopt de band in een jasje Neurosis waar we het aangenaam warm van krijgen. Imiteren doet het trio absoluut niet, ze eren de meesters met een eigen interpretatie van de sonische aanvallen die we van de Amerikanen kennen. Zeer frappant vinden we dat Dead Elephant dit met zijn drieën kan; Enrico Tauraso (gitaar, kosmisch aandoende elektronica, samples, stem), Fulvio Grosso (bas, stem) en Omar Tomaino (drums). Als we het zo horen, zal vooral Enrico live op het podium er een hels karwei aan hebben om de vier songs van deze plaat in al zijn facetten en subtiliteiten tot zijn recht te doen komen. Uiteraard kan de band er ook voor kiezen om als een pletwals tekeer te gaan. Moeilijk zullen ze het daar zeker niet mee hebben, want de harde stukken in deze epische tracks (vier nummers, meer dan veertig minuten) zijn niet van de poes. Het lijkt bij momenten alsof Swans postmetal aan het spelen zijn. Om maar te zeggen dat we dit een beestig goed album vinden. Bardo Thodol is een mooi voorbeeld van de afwisseling tussen heavy en ingetogen, met een episch, rustig tussenstuk om dan toch weer uit te barsten. Postrockfans zullen net zo goed iets aan kunnen met deze plaat, als ze tenminste vooral van de harde stukken binnen dat genre houden.