Het was al een hele tijd geleden dat we nog een cd van Acid Mothers Temple op de mat vonden. Dit is er evenmin eentje, al vinden we wel meesterbrein Makoto Kawabata terug op deze onnavolgbare release. Hij werkt voor deze cd samen met Pikacyu, drumster en vocaliste bij Afrirampo, en deze dame zorgt ervoor dat Makoto een stuk experimenteler uit de hoek komt dan we van de gitaarfreak gewend zijn. Inderdaad, dat is mogelijk. Er is nauwelijks krautrock te bespeuren en ook de kosmische keyboards en lange gitaarsolos ontbreken quasi volledig. Pikacyu krijgt de ruimte om haar vocale krachtpatserij ten toon te spreiden, op deuntjes die soms gestoorde Japanse pop lijken, meestentijds echter heel erg naar avantgarde neigen. Haar zang wordt voortdurend in meervoudige overdubs over elkaar gegooid, ze krijst, freakt, zingt soms melodieus maar meestal niet en drumt daarenboven als een octopus. Makoto voegt keyboards en gitaar toe, en hij houdt zich in om de stem van Pikacyu de hoofdrol te laten spelen, toch in de stukken waarin gezongen (nou ja) wordt. Soms doet het duo het puur instrumentaal. Die nummers of fragmenten zijn echter net zo ontoegankelijk als de rest. De doedelzakken die opduiken, het ingetogen gitaartje hier en daar en zelfs flarden die toch aan Acid Mothers Temple doen denken, zorgen voor extra variatie, voor zover die nog nodig was. Het is bijna niet voor te stellen dat een duo zon overvol druk geluid weet te produceren, en Japanners zijnde, dit ongetwijfeld net zo goed op een podium weten te verwezenlijken.